Theater is niet iets geks doen. Ik probeer mijn eigen logica helemaal serieus te nemen. Ik heb het idee dat mijn werk daar autonomer en meer eigen van wordt. In de voorstellingen die ik met WYF maak laat ik de wereld zien zoals ik hem zie: namelijk eentje waar ik geen snars van begrijp. Het kernmerk van mijn werk is dat het een specifieke visuele identiteit heeft, rijk is aan pastelkleuren, alledaags geploeter en hartverscheurende vervreemding. Alsof ik met mijn vingers over een pas geschilderd olieverfschilderij ga. Ik wil de heldere lijnen mistig maken. Ik wil het mysterieuze van het leven voelbaar maken. Ik heb een liefde voor de verloedering, de vergankelijkheid van het leven en raadselachtige karakters die je alleen maar in dromen ontmoet.
Ik schuw niet om de vieze randjes te laten zien van onze maatschappij. Shockeren is niet mijn intentie. Ik geniet niet van mensen te laten schrikken. Ik denk dat dat er juist voor zorgt dat mensen afhaken. Wel denk ik dat ik niet terugdeins om een onderwerp te kiezen dat oncomfortabel is. Ik denk dat dat de kern is van wat ik wil maken: ik wil mensen raken met een scherpe toon. Ik wil imperfectie en kwetsbaarheid tonen. Hoe maak ik levens zichtbaar die nu niet zichtbaar zijn?
Collectief WYF werkt interdisciplinair met een diverse groep kunstenaars uit Utrecht aan één project. Hierdoor is het kleurrijk, levendig en ook altijd met een gezonde dosis verwarring. Goed ga ik op de chaos en ik zie het als mijn taak om samen met dramaturg Lara van Lookeren in de brei de rode draad te vinden. Bij collectief WYF ben ik initiator, motor en eindverantwoordelijke van het project en ik nodig uitvoerende makers uit om samen met mij een project in te duiken.